Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2020 r., sygn. akt III CZP 11/20 w sprawie rozliczenia kredytów walutowych 

W dniu 16 lutego b.r. Izba Cywilna Sądu Najwyższego, orzekając w składzie trzyosobowym, któremu przewodniczył SSN Dariusz Zawistowski (prezes Izby Cywilnej Sądu Najwyższego) wydała korzystne dla frankowiczów orzeczenie.

Orzeczenie zostało wydane w wyniku pytania skierowanego do Sądu Najwyższego przez Sąd Okręgowy w Warszawie rozpatrujący sprawę frankowicza w sprawie przeciwko Millenium Bank S.A.

Wskazana wyżej uchwała stanowi, że Stronie (kredytobiorcy), która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredy przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego, niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.

Teoria dwóch kondykcji, nie teoria salda.

Oznacza to, że Sąd Najwyższy uznał iż umowę kredytu należy rozliczyć stosując zasadę, tzw. „dwóch kondykcji”. Pod tym tajemniczo brzmiącym wyrażeniem kryje się pogląd uznający iż każdej ze stron umowy kredytu (bankowi i kredytobiorcy), przysługują dwa osobne, niezależne roszczenia. Z jednej strony kredytobiorcy przysługuje roszczenie o zwrot wpłaconych środków tytułem kredytu, odsetek, prowizji, opłat dodatkowych etc., natomiast Bankowi przysługuje roszczenie o zwrot wypłaconego kapitału i odsetek. Co istotne, Bank sam musi wykazać inicjatywę w tym zakresie i wszcząć osobne postępowanie w tym zakresie.

Przedstawiony pogląd jest przeciwstawieniem zasady (teorii) „salda”, zakładającej iż w przypadku gdyby sąd uznał umowę kredytową za nieważną, strony powinny rozliczyć się na zasadzie wzajemnych potrąceń.

Uchwała znacząco ułatwi samą decyzję o wszczęciu postępowania przeciwko bankom, gdyż znacząco czytelniejsze będzie rozliczenie umowy. 

Aktualności

©Kancelaria HRD Legal 2025
Polityka prywatności i cookies